Recensie van Drs. Eveliene Kuipers, organisatiepsycholoog
“De laatste verhalenweefster” speelt zich af in Zuid-Amerika en is in mijn visie een meeslepende en hoopgevende diepte-psychologische roman over een familiebedrijf, een megaconcern in het vloeibare goud. Het westerse bedrijf vestigt zich op vreemde grond dat al eeuwen in bezit is van de hoeders van de gouden draad, de Maya’s. Het is een verhaal over leiderschap, over moed, pijn en over het effect van familiepatronen in tijden van succes, groei, onderdrukking en onrechtvaardigheid.
De dynamiek van het familiebedrijf, dat van oudsher gericht is op roem, imago en het boven alles verbergen van angst, wordt contrastrijk geschetst tegenover de Maya-cultuur waarin openheid, respect voor de natuur, ontvankelijkheid, het steunen van elkaar en traagheid hun waarde hebben maar waar ook wraak patronen in stand houdt.
Marita Coppes verhaalt in deze roman op meesterlijke wijze het dilemma waarin de westerse mens in 2018 zich zal kunnen herkennen. Hoe verhoud je je tot je bloedlijn, tot succes, tot pijn, tot het pad van je ouders, tot je cultuur en de natuur, tot je triljoenen gedachten en….de snerpende signalen van je lichaam? Het hoopvolle voor lezers met een hyperactief hoofd of een beurs hart is dat helder wordt dat weeffouten horen bij elk verhaal en dat zij ons de kans bieden om “door het juiste te laten – in plaats van te doen” voorbij te gaan aan verst(r)ikking in oude groeven. Het boek is een uitnodiging om je eigen wond of familievloek onder ogen te zien, te helen en zo je eigen pas te ontdekken alsook de talenten van je voorouders te ontrafelen en te her-waarderen.
Het verhaal wordt verteld vanuit drie perspectieven (de gedoodverfde ondernemerszoon, de succesvolle advocatendochter en een verhalenweefster) waarmee een kleurrijke schets wordt gewoven. Vanwege de gronding van het verhaal in historische feiten en de lardering met fantasie heeft het een magische (na-)werking op meerdere lagen …
