Het overvalt me zeker eens per maand, het gevoel van zinloosheid. Dan kom ik op een afstandje te staan van het leven dat ik aan het leiden ben en vraag ik me af wat de zin van mijn leven is. Een tijd terug dronk ik koffie met Renske Boersma en ik weet niet meer hoe we op dit onderwerp kwamen maar ze stelde me een wedervraag.
‘Wat als de zin van het leven scharrelen is?’
‘Scharrelen, wat bedoel je daarmee?’ Vroeg ik.
‘Nou, ervaringen bij elkaar scharrelen, van alles wat. Het maakt niet uit of de ervaringen positief of negatief zijn. Het scharrelen zelf is wat telt.’
‘Wat een heerlijke manier van kijken,’ zei ik want het bracht de steeds terugkerende strijd over beeldschermtijd met mijn kinderen, de mooie ontmoeting met een jongere op mijn werk en zelfs het gevoel van ‘is dit alles?’ in een nieuw licht.
‘Het is niet alleen een manier van kijken,’glimlachte ze. ‘Het is een door verschillende filosofen onderbouwde zienswijze en ik heb dit samen met mijn goede vriend Peter van der Boom uitgewerkt tot een heuse Scharrelacademie.’
‘Een Scharrelacademie? Wat moet ik me daarbij voorstellen?’
‘Wij nodigen uit tot ontmoeting, organiseren scharreldiners waarbij ervaringen gedeeld kunnen worden en hebben een scharrelwebsite met scharrelblog.’ Toen ze dat zei herinnerde ik me dat ik op verschillende plekken in de binnenstad een poster had gezien met een kip en de titel ‘Scharrelacademie’ me was bijgebleven. Ik vertrok vrolijk uit het gesprek, beloofde haar een keer aan te schuiven bij een scharreldiner maar ik moet toegeven dat ik de belofte nog niet ben nagekomen. Ik was te druk met scharrelen.
