Wereldwijd heeft één op de zeven jongeren psychische problemen, zo blijkt uit een grootschalig onderzoek van Unicef. In Nederland is dit volgens het CBS zelfs één op de vier jongeren. Het roept bij mij de vraag op of we in het onderwijs voor jongeren niet meer aandacht moeten hebben voor veerkracht.

Wat veerkracht precies is, leer ik van Edith Eva Eger. Als puber overleefde ze Auschwitz ternauwernood en nu weet ze als 93-jarige in haar boeken deze ervaringen in het kamp ‘my most cherised wound’ te noemen. De wond is er nog in de vorm van nachtmerries en angstaanvallen, maar ze heeft manieren gevonden om er mee om te gaan. Veerkracht gaat dus over kiezen hoe je omgaat met de wonden die je opdoet in het leven. Ben jij die wond of heb je die wond?

Jongeren van nu groeien niet op in tijden van oorlog maar de wereld waarin zij opgroeien is op een andere manier onzeker, complex en veeleisend. En Edith Eva Eger stelt dat het geen zin heeft om de mate van lijden te vergelijken. ‘Lijden is universeel maar de manier waarop we ermee om gaan is optioneel.’

Als we ervan uitgaan dat iedereen vroeg of laat door het leven verwond raakt, kun je je afvragen waarom we het in het onderwijs vooral hebben over feitenkennis, vaardigheden en over cijfers halen. Waarom leren we ze niet meer over onzekerheidsvaardigheid, faalmoed of kwetsbaarheidskunde? En over alles wat er nodig is om veerkrachtig te (leren) zijn? Kortom: levenskunst.