Het voelt een beetje leeg. Een half jaar onderweg geweest met een fantastische groep vrouwen en een grote vis, zes uitverkochte voorstellingen voor een heel divers publiek (kinderen, nieuwkomers, pubers, familie, vrienden). En nu is het voorbij.

De grote vis in ons leven; daar hebben wij ons toe willen verhouden. Het was ook de rede waarom ik meedeed, niet de voorstellingen, maar om dat verhouden. Gisteren speelde ik met een rode klaproos in mijn jas, we serveerden watermeloen. Dat was onze rode lijn. En ik zal nooit het beeld vergeten, dat twee blinde mensen uit het publiek de vis kwamen aaien na de laatste voorstelling. Net als wij dat deden in de voorstelling nadat we door onverschilligheid, verontwaardiging, paniekvoetbal en wanhoop waren gegaan.
Het verhouden tot de grote vis is, net als bij rouwarbeid, werk in uitvoering. Ieder op zijn eigen wijze.

In mei 2025 brachten wij de voorstelling De Kwetsbaarheid van Iets Groots op de planken. Onder leiding van regisseur Noa Pylyser werken we aan een theaterproject dat zich richt op de grote, onbekende zaken in ons leven. Denk aan de vluchtelingencrisis, klimaatverandering en pandemieën – onderwerpen die vaak te groot en overweldigend lijken. Maar wat als we deze thema’s niet uit de weg gaan, maar juist proberen te begrijpen? Kunnen we dan een ander perspectief ontwikkelen?