Een van mijn favoriete boeken voor deze lockdown is Momo en de tijdspaarders van Michael Ende. In het boek maken we kennis met Momo, een meisje zonder ouders dat een oud amfitheater betrekt als woning. Momo maakt al snel vrienden omdat zij zo goed kan luisteren.
Door deze kwaliteit weet Momo de straatveger Beppo, die bijna nooit praat, deze gedachte over zijn werk te ontfutselen: ’Men moet nooit aan de hele straat tegelijk denken. Men moet alleen aan de volgende stap denken en de volgende ademhaling en de volgende bezemstreek. En steeds weer aan de volgende.’
Voor Momo wordt haar vermogen tot luisteren haar redding als de hele stad onder invloed raakt van de tijdspaarders, mannen in grijze pakken die erin slagen om (bijna) iedereen in de stad ervan te overtuigen dat ze alle ‘loze tijd’ moeten opgeven en zo efficiënt en productief mogelijk moeten leven. Alle tijd die mensen eerder doorbrachten met zorgen voor een zieke moeder, met zomaar praatjes maken of mijmeren op een bankje, wordt het eigendom van de tijdspaarders, waardoor zij in leven blijven. Alleen Momo weet haar eigen tijd te bewaken omdat zij echt contact maakt met de tijdspaarder die haar bezoekt die daarna afdruipt.
Als Momo al haar vrienden is kwijtgeraakt, omdat zij geen tijd meer voor haar hebben, brengt ze de woorden van Beppo in praktijk. Ze concentreert zich alleen maar op wat zij kan beïnvloeden. Stap voor stap ontrafelt Momo de macht van de tijdspaarders, totdat ze de hele stad van hen heeft weten te bevrijden.
In deze onzekere tijden, waarin zelfs de experts al doende uitvinden hoe ze zich moeten verhouden tot het coronavirus, vind ik het een kunst om alleen maar aan de eerstvolgende stap te denken, om zo te luisteren dat ik mijn ritme kan horen terwijl zoveel aan de hand is.
