Wij hadden Corona op bezoek toen de berichten over grensoverschrijdend gedrag in het programma The Voice of Holland naar buiten kwamen. Ik had dus alle tijd om me in het onderwerp te verdiepen.
Corona uitte zich vooral in pijn aan de achterkant van mijn hart. De pijn maakte me ervan bewust dat mijn hart niet alleen voorkamers heeft die zichtbaar zijn en toegankelijk maar dat er ook achterkamers zijn in mijn hart. Daar liggen herinneringen opgeslagen aan verlies, verraad en grensoverschrijdend gedrag.
Wat er in de achterkamers van het hart opgeslagen is, gaat niet altijd over geheimen of dat wat niet verwerkt is. Het gaat ook over de pijn die je opdoet in een systeem waarin grensoverschrijdend gedrag zo normaal is geworden dat je gaat twijfelen aan jezelf als je daar pijn over ervaart en anderen nodig hebt om je pijn erover te erkennen. In zo’n systeem gaan de achterkamers van een hart op slot omwille van de ongeschreven regels die zijn bedoeld om seks, roem, geld of macht te verkrijgen. Dergelijke grensoverschrijdende systemen zijn niet alleen te vinden in de entertainmentindustrie, maar ook in het onderwijs, (top)sport of in de zorg.
Het gaat over grensoverschrijdend gedrag als onbewuste en met systemen verweven gewoonte en het is tijd dat dit zichtbaar wordt. Dit gebeurt al door geweld tegen vrouwen ‘Femicide’ te noemen, de vernietiging van de natuur te erkennen als ‘Ecocide’ en ‘institutioneel racisme’ bloot te leggen. Dit maakt ons bewust hoe uitsluiting en discriminatie in de structuren van onze samenleving verweven is. Door deze grensoverschrijdende systemen bloot te leggen, krijgt het hart een stem die de voor-en achterkamers verbindt.
