De twee studenten die ik had aangesproken op hun afwezigheid kwamen allebei veel te vroeg voor onze afspraak samen. De eerste studente een half uur eerder, de ander twintig minuten, alsof ze daarmee wilden bewijzen dat het hun niet aan persoonlijke betrokkenheid ontbrak. ‘Nog even een mail afmaken,’ zei ik tegen de eerste studente, ’dan ben ik er helemaal.’
Toen ik klaar was, zei ze bij wijze van introductie: ’Ik ben er maar ik ben er ook niet.’ Ik begreep haar meteen want het is inmiddels een veelvoorkomend fenomeen: de-ik-ben er-maar-ik-ben-er-ook- niet-student. Op hun hogeschool wordt er van ze verwacht dat ze continu presteren maar is er te weinig oog voor de mens achter de student.
De eerste studente legde mij haarfijn uit waarom het voor haar moeilijk was om er te zijn. In een korte tijd had ze drie belangrijke mensen om zich heen verloren en ze deed haar best om te doen wat er van haar verwacht werd. Maar aanwezig zijn … hoe doe je dat met zoveel verdriet?
Ze was nog niet uitgesproken of de tweede studente kwam binnen. We vielen een beetje stil. Alsof de woorden van de eerste studente nog zichtbaar in de lucht hingen, begon ze: ‘Sorry alvast, maar ik ben er niet helemaal.’ En ze vertelde over een dreigend verlies. Verrast zeiden we: ’Welkom bij de club.’ Nu de pijn woorden kreeg en werd gedeeld, voelde het lichter in de kamer en konden we er alle drie zijn.
