Voor de Cultuurkrant
Röntgenfoto van angst
Ik ben in 1974 geboren te Cali, één van de geweldadigste steden van de wereld. Het was in de tijd van de opkomst van Pablo Ecscobar en het Calikartel. Terwijl de meeste buitenlanders zich achter tralies van hun dure villa wijken verschansten, gingen mijn ouders tussen de Colombianen in een klein dorp wonen, alsof de voortdurende dreiging van geweld niet bestond. We keerden in de winter van 1980 terug naar Nederland voor een verlof, maar gingen daarna nooit meer terug. Mijn ouders scheidden, mijn vloeiende Spaans werd Algemeen Beschaafd Nederlands en de herinneringen aan het dorp, mijn nanny en mijn vrienden vervaagden.
Twintig jaar later keerde ik voor het eerst weer terug naar Latijns Amerika als toerist maar ik bleef dat niet lang. Een inheemse vriend werd gevangen gezet omdat hij protesteerde tegen de manier waarop een oliemaatschappij huishield in hun leefgebied en wij zagen af van ons plan om verder te reizen om hem bij te staan. Zo zag ik een heel andere kant van het land. Eenmaal thuis wist ik dat ik over mijn ervaringen wilde schrijven en ontdekte ik gaandeweg dat mijn eerste ervaringen in Colombia daarbij van grote waarde waren.
In het boek Het geluid van vallende dingen beschrijft de Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez (1973) het Colombia van zijn jeugd als een röntgenfoto van een generatie gevangen in angst. Tijdens het lezen van dit boek realiseerde ik me dat ik ook op die foto stond. Wij groeiden op in dezelfde tijd en ik was dan wel uit Colombia vertrokken maar Colombia nooit uit mij. Toen ik mijn vader vragen ging stellen over het geweldadige decor van die tijd, gaf hij toe dat het geweld dichterbij was gekomen dan ik wist en hoe bang hij was geweest.
Als jong kind heb ik wel de dreiging gevoeld, maar ik had de taal niet tot mijn beschikking om er betekenis aan te geven. Misschien is het wel dankzij die ervaring dat ik als schrijver de middelen ontwikkelde om mijn licht te laten schijnen op juist die verhalen die zich in de schaduw ophouden.
Marita Coppes debuteerde met De laatste verhalenweefster, dat verscheen bij Ambo Anthos. Zij is werkzaam als loopbaancoach en verteldocent.
Geef een reactie